Νομίζω ότι το παρατράβηξαν οι Σκοπιανοί με τις επεκτατικές βλέψεις τους και τους λεονταρισμούς τους, που προσβάλουν βάναυσα τη φυλή μας, το Έθνος μας, και θα πρέπει να τους δώσουμε ένα μάθημα.
Σαν πρώτη απάντηση, να επαναπατρισθούν όλες οι Ελληνικές επιχειρήσεις στο πάτριο έδαφος, και να φωτογραφίσουμε τους Σκοπιανούς, εκείνους, που μπαινοβγαίνουν στη χώρα μας, που μας γλύφουν εδώ, και μας φτύνουν στον τόπο τους. Και όχι μόνο, να τους υπενθυμίσουμε, ότι αυτοί κατέχουν Ελληνικά εδάφη, όπως το Ελληνικότατο Μοναστήρι, την αρχαία Ηράκλεια, που έκτισε ο της Μακεδονίας μας Βασιλιάς Φίλιππος ο Β! στην περιοχή της Αρχαίας Πελαγονίας το 349 π.Χ., που έχει γνωρίσει τους βανδαλισμούς των σλάβων και των τούρκων, από την εποχή ακόμη, της Ελληνοβυζαντινής αυτοκρατορίας.
Στην περίοδο της τουρκοκρατίας, είχε μεγάλη οικονομική άνθιση, και ήταν εμπορικό κέντρο, με πάνω από 130 Ελληνικές επιχειρήσεις, οι δε Ευρωπαίοι, την είχαν χαρακτηρίσει, ως πρώτη πόλη μετά από τη Θεσσαλονίκη, με κυρίαρχο στοιχείο τους Ελληνόφωνους, που ήλθαν από τις περιοχές του Γράμμου, και των γηγενών που ήταν απόγονοι των αρχαίων Δερριόπων και Πελαγόνων.
Το πρώτο Ελληνικό Σχολείο που δημιουργήθηκε το 1800, στο Μοναστήρι του 1886 υπήρχαν 17 με πάνω από 3.000 μαθητές. Σε όλη την περίοδο της τουρκοκρατίας, δεν έσβησε η φλόγα της λευτεριάς, δεν πτοήθηκαν από τους κατατρεγμούς των Σλάβων και των Μωαμεθανών, όμως η λευτεριά δεν ήλθε. Στον πόλεμο του 1912, η Ελλάδα βγήκε νικήτρια, έχασε όμως το Μοναστήρι, και οι κάτοικοί του, σκόρπισαν σε όλη την Ελληνική Μακεδονία.
Τον χώρο που κατέχουν οι Σκοπιανοί, πατροπαράδοτα, όπως γράφουν κάποιοι ιστορικοί, διεκδικούν και η Βουλγαρία το αυτό και η Αλβανία, και ίσος, σε κάποιο χρόνο, τους αναγκάσουν να σκορπιστούν και αυτοί, στα πέρατα της οικουμένης.
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Τετάρτη 15 Απριλίου 2009
Η συμβολή μας στην παράδοση
Το Τμήμα Παραδοσιακών χορών του Πολιτιστικού Αιμοδοτικού Συλλόγου Πεύκων, που δημιουργήθηκε το 1988,(σήμερα, διατηρεί τέσσερα παιδικά και τρία ενηλίκων) έχει συμμετάσχει μέχρι σήμερα, σε 136 Πολιτιστικές εκδηλώσεις και Φεστιβάλ, που οργάνωσαν Τοπικοί Φορείς Δήμων και Κοινοτήτων της Μακεδονίας, της Θεσσαλονίκης και στον Δήμο μας, με κορυφαίες, τις πολυήμερες στο Νησί της Πάρου και στο Νομό Πρεβέζης, για τα 200 χρόνια της θησίας των Γυναικόπαιδων του Ζαλόγγου. Στη Σόφια της Βουλγαρίας και τον Οκτώβριο 2008, στο φεστιβάλ των Ελληνικών Κοινοτήτων της Ρουμανίας στην πόλη Μπράζοβ στα Καρπάθια. Οι φορεσιές των χορευτών, αυτούσιες παραδοσιακές χειμωνιάτικες και Θερινές της Μακεδονίας, και της Ηπείρου.
Τρίτη 31 Μαρτίου 2009
Κ Α Λ Ε Σ Μ Α ..........
Το Τμήμα Αιμοδοσίας του Πολιτιστικού Συλλόγου Δήμου ΠΕΥΚΩΝ, θα πραγματοποιήσει την καθιερωμένη ανά τετράμηνο ομαδική αιμοδοσία για την Τράπεζα Αίματος, το Σάββατο 13 Ιουνίου από ώρα 10 π.μ. έως 13.30, στο Δημαρχιακό μέγαρο. Οι Αιμοδότες, θα πρέπει να έχουν μαζί τους την κάρτα του Αιμοδότη. Και καλεί όλους και όλες, από 18 έως 63 αιτών, να έλθετε στην παρέα μας, να γίνετε κι εσείς Αιμοδότες. Όλοι και όλες έχουμε χρέος, όσο είμαστε υγιείς,
να έχουμε αποθεματικό αυτού του θείου δώρου που λέγετε Αίμα, οποιαδήποτε κακιά στιγμή ήθελε χρειασθεί. Και δυστυχώς, στον σημερινό κόσμο που ζούμε, “επί τροχάδην ” πάντα ελλοχεύει το αναπάντεχο κακό.
να έχουμε αποθεματικό αυτού του θείου δώρου που λέγετε Αίμα, οποιαδήποτε κακιά στιγμή ήθελε χρειασθεί. Και δυστυχώς, στον σημερινό κόσμο που ζούμε, “επί τροχάδην ” πάντα ελλοχεύει το αναπάντεχο κακό.
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Επετειακά δρώμενα
Τα ΠΕΥΚΟΝΕΑ είναι η εφημερίδα που εκδίδει, ο Πολιτιστικός- Αιμοδοτικός Σύλλογος Πεύκων, από τον Ιούλιο του 1989.
Η έκδοσή της, ήταν αναγκαία και όπλο άμυνας, στα κακόβουλα δημοσιεύματα του Δήμου Συκεών , στον τύπο της Θεσσαλονίκης, κατά
της προσπάθειας που δρομολόγησε ο Σύλλογος, για την απεξάρτηση του χωριού μας από αυτόν.
Η προσπάθεια αυτή, εξελίχτηκε σε καθημερινό αγώνα από το 1979,
Όταν …ξεχείλισε το ποτήρι, από την αγανάκτηση όλων των τότε κατοίκων, ‘που δεν είχαν στον Ήλιο μοίρα’ γιατί στερούνταν, εκτός από τα πολλά άλλα αρνητικά, και το νεράκι του Θεού.
Η, από τον Μάϊο του ιδίου χρόνου, εκλεγείσα νέα Διοίκηση του Συλλόγου, που την αποτελούσαν οι, Δημ. Μπίρδας, Δημ. Φράγκος, Θέμης Καλογιούρης, Πέτρος Μόραλης, Κωνστ/νος Γεωργιάδης, Αλέξανδρος Γανιώτης και ο Κώστας Δεληγιαννίδης, αποφάσισαν με επιστολές και παραστάσεις στα αρμόδια όργανα του Κράτους, ακόμη και στη Βουλή Των Ελλήνων, ( το αυτό έκαναν και όλα τα μετέπειτα Δ.Σ. του Συλλόγου).να ξεκινήσουν τον αγώνα για Ίδια Κοινότητα
Η έκδοση της εφημερίδας του, ΠΕΥΚΟΝΕΑ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γενίκευση, του αιτήματος απεξάρτησης του χωριού μας, από τον …
..δυνάστη Δήμο, όπως πολλοί, τον ονόμαζαν. Και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, που η πολιτεία κατανόησε την αναγκαιότητα αυτού του αιτήματος, και τον Μάρτιο του 1992, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Προεδρικό Διάταγμα, που έλεγε μεταξύ άλλων.
“ Ο συνοικισμός Πεύκα του Δήμου Συκεών της Επαρχίας και του Νομού Θεσσαλονίκης, αναγνωρίζεται σε Κοινότητα με το όνομαΚοινότητα Πεύκων και έδρα το συνοικισμό, Πεύκα “.
Η έκδοσή της, ήταν αναγκαία και όπλο άμυνας, στα κακόβουλα δημοσιεύματα του Δήμου Συκεών , στον τύπο της Θεσσαλονίκης, κατά
της προσπάθειας που δρομολόγησε ο Σύλλογος, για την απεξάρτηση του χωριού μας από αυτόν.
Η προσπάθεια αυτή, εξελίχτηκε σε καθημερινό αγώνα από το 1979,
Όταν …ξεχείλισε το ποτήρι, από την αγανάκτηση όλων των τότε κατοίκων, ‘που δεν είχαν στον Ήλιο μοίρα’ γιατί στερούνταν, εκτός από τα πολλά άλλα αρνητικά, και το νεράκι του Θεού.
Η, από τον Μάϊο του ιδίου χρόνου, εκλεγείσα νέα Διοίκηση του Συλλόγου, που την αποτελούσαν οι, Δημ. Μπίρδας, Δημ. Φράγκος, Θέμης Καλογιούρης, Πέτρος Μόραλης, Κωνστ/νος Γεωργιάδης, Αλέξανδρος Γανιώτης και ο Κώστας Δεληγιαννίδης, αποφάσισαν με επιστολές και παραστάσεις στα αρμόδια όργανα του Κράτους, ακόμη και στη Βουλή Των Ελλήνων, ( το αυτό έκαναν και όλα τα μετέπειτα Δ.Σ. του Συλλόγου).να ξεκινήσουν τον αγώνα για Ίδια Κοινότητα
Η έκδοση της εφημερίδας του, ΠΕΥΚΟΝΕΑ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γενίκευση, του αιτήματος απεξάρτησης του χωριού μας, από τον …
..δυνάστη Δήμο, όπως πολλοί, τον ονόμαζαν. Και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, που η πολιτεία κατανόησε την αναγκαιότητα αυτού του αιτήματος, και τον Μάρτιο του 1992, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Προεδρικό Διάταγμα, που έλεγε μεταξύ άλλων.
“ Ο συνοικισμός Πεύκα του Δήμου Συκεών της Επαρχίας και του Νομού Θεσσαλονίκης, αναγνωρίζεται σε Κοινότητα με το όνομαΚοινότητα Πεύκων και έδρα το συνοικισμό, Πεύκα “.
Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009
Έλληνες,ένας πολύπαθος και μαρτυρικός λαός
Οι πρώτοι κάτοικοι στον Ελλαδικό χώρο, όπως αφηγείται στην ιστορία του ο Ηρόδοτος, που θεωρείται και ως πατέρας της ιστορίας, ήταν οι Πελασγοί. Ακολούθησαν προερχόμενοι από τον Βορά οι Ίωνες, που υπόταξαν τους Πελασγούς, και το 1600 – 1400 π.Χ. οι Αχαιοί. Το 1100 π.Χ. ήλθαν οι Δωριείς που ο Στράβων μας λέει ότι ήταν το
Ρωμαλεότερο των Ελληνικών φυλών.
Το όνομα Έλλην – Ελλάς, χρησιμοποιούσαν οι Πελασγοί για τους Ίωνες γιατί ήταν ψηλοί ή γιατί ήλθαν από τα ψηλότερα μέρη, και την ονομασία Ελλοί ή Σελλοί για τις τελετές που έκαναν στο Δωδώναιο Μαντείο. Αλλά, και οι άλλοι διάφοροι
Λαοί που ήλθαν εδώ, που μιλούσαν διάφορα προελληνικά ιδιώματα, είχαν το κοινό όνομα Πελασγοί. Η μίξη αυτών, διαμόρφωσε και την Ελληνική γλώσσα, αφού πέρασε διάφορα στάδια.
Οι κάποιες γραμμικές συνθέσεις που βρέθηκαν στην Κρήτη, δημιούργησαν την πεποίθηση, ότι έμοιαζαν με την διάλεκτο του Ομήρου, και ήταν ταυτόσημες με την Μινωική και την Μυκηναϊκή.
Οι πρώτες πόλεις που κατασκεύασαν πλοία ήταν
του Μίνωα και των Αθηναίων, με αυτά έκαναν κατάληψη των νησιών και της Κάτω Ιταλίας. Έτσι, δημιούργησαν αποικίες.
Οι πόλεις – Κράτη που δημιουργήθηκαν ανάλογα με τον πλούτο της γής τους, περιτοιχίσθηκαν για να από κρούουν τις εισβολές των Πειρατών, τους Καρχιδώνιους από τη Δύση και τους Πέρσες από την Ανατολή.
Ο Ελληνικός χώρος, μετά από τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου, και σε όλα τα επόμενα χρόνια αντιμετώπισε πολλές δεκάδες κατακτήσεις βάρβαρων λαών. Πρώτοι κατακτητές οι Ρωμαϊκές Λεγεώνες το 145 π.Χ. που επικράτησαν έως το 610 μ.Χ . Αργότερα οι Ενετοί, οι Φράγκοι, οι Σελτζούκοι, οι Οσμανλήδες, και από άλλους τουρκομάνους λαούς, τους Νορμανδούς και τους Σλάβους. Μεγάλη άνθηση είχε ο Ελληνισμός από το 476 μ.Χ. με τον χωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ανατολική και Δυτική, με την δημιουργία του Βυζαντινού, στην ουσία Ελληνικού Κράτους, που έφτανε μέχρι την Τραπεζούντα. Και η Κωνσταντινούπολη έγινε το κέντρο της Ελληνικής γλώσσας.
Μετά την Άλωσή της από τους Τούρκους Οσμανλίδες, και όλης της Ελλάδας, βρήκαν την ευκαιρία οι Σλάβοι του Βορά, με τις επανωτές ληστρικές επιδρομές και με την ανοχή των Τούρκων να εγκατασταθούν σε όλη τη Μακεδονία και τη Θράκη.
Ο εξαναγκασμός, με δολοφονίες των ανδρών, Γυναικών, γερόντων ακόμα και παιδιών, έκαναν πολλούς να αλλάξουν τον φυλετικό τους χαρακτήρα, και να αλλαξογλωσσίσουν.
Και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να αρχίσει η επανάσταση των Ελλήνων της κάτω Ελλάδας, που κορυφώθηκε το 1821 και να ελευθερωθεί μέχρι τον Πηνειό ποταμό. Η Μακεδονία όμως παρέμεινε άλλα 90 χρόνια στη σκλαβιά όμηρος των Κοτζαμπάσιδων και των Κομιτατζίδων.
Όμως η Εθνική συνείδηση των γηγενών κατοίκων της δεν κάμφθηκε. Με τη δημιουργία μικρών καπετανάτων στα απρόσιτα εδάφη της, και με την άφιξη το 1904 του Παύλου Μελά από την Αθήνα, ξεκίνησε η οργανωμένη επανάσταση για την απελευθέρωσή της. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι Ιερείς και οι Λόγιοι της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων της υπαίθρου.
Μέχρι τον Ιούλιο του 1912 μετά από παλινωδίες φίλιων κρατών και πολιτικών, αποφασίσθηκε η κήρυξη του πολέμου με σύμμαχους την Σερβία και Βουλγαρία με κύριο σκοπό την εκδίωξη των Τούρκων από τα Βαλκάνια. Ο Ελληνικός Στρατός, πανέτοιμος, με μεγάλο ενθουσιασμό στις 5 Οκτωβρίου περνά τον Πηνειό. Η καρδιά του Έθνους τον συνοδεύει.
Οι πρώτες και μεγάλες μάχες που έδωσε στην Ελασσόνα και στα στενά του Σαρανταπόρου ήταν νικηφόρες και αφού εξουδετέρωσε τις ισχυρές
τουρκικές δυνάμεις φτάνει νικητής στις 12 Οκτωβρίου στην Κοζάνη. Και αρχίζει η καταδίωξη των Τούρκων που φεύγουν προς Θεσσαλονίκη.
Τον Ελληνικό Στρατό, ακολουθούν αρκετά εθελοντικά σώματα μαχητών του Μακεδονικού αγώνα, και από την Κρήτη εθελοντές, για να ξεκαθαρίζουν το έδαφος των μετόπισθεν από τις ορδές ατάκτων τούρκων. Και η Νικηφόρα είσοδος στην πόλη της Θεσσαλονίκης, γίνετε στις 26 τον ίδιο Μήνα. Στη συνέχεια, χωρίς ανάπαυλα, ο στρατός μας απελευθερώνει την Έδεσσα την Φλώρινα και την Ήπειρο.
Όμως ακόμη, η πέραν του Στρυμόνα Ελλάδα, περιμένει τη Λευτεριά της που την κατείχαν οι Βούλγαροι. Έτσι φτάσαμε στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Νικητές μας βρήκε και ο Α΄ Παγκόσμιος
Του 1914 - 1918 όπου η μικρή μας χώρα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και μέρος των Ελληνικών Στρατευμάτων, έκανε την είσοδό του στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1919, με την προτροπή των σύμμαχων κρατών, Ελληνικά τμήματα στρατού κάνουν απόβαση στη Σμύρνη για το μεγάλο όνειρο, να ενώσουν τον Ελληνικό Πόντο με την Πατρίδα Ελλάδα και πολεμώντας τους Τούρκους, έφτασαν Νικηφόρα μέχρι τον Σαγγάριο ποταμό στο κέντρο της Τουρκίας.
Το 1922 διαφώνησαν οι σύμμαχοί μας Γάλλοι και μας εγκατέλειψαν και όχι μόνο, πούλησαν στον Κεμάλ σύγχρονο πολεμικό υλικό. Με αυτό καταδίωξε τον στρατό μας.
Τον Αύγουστο ήλθε η μεγάλη καταστροφή που στοίχισε χιλιάδες νεκρούς με την υποχώρηση του Στρατού μας από τον Σαγγάριο και των Ελλήνων από όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας με το ολοκαύτωμα της Σμύρνης.
Όπως συνήθως, συμφέροντα και επιδιώξεις των Λαών της Ευρώπης, μας οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να καταλήξει η Χώρα μας, αν και νικήτρια, στον πόλεμο με τους Ιταλούς το 1940, να βρεθεί το 1941 υπό την κατοχή των Γερμανών ναζιστών.
Η απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944 μας βρήκε διχασμένους, με αποτέλεσμα τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που τελείωσε τον Αύγουστο του 1949 που άφησε πίσω του 120.000 νεκρούς Στρατιωτικούς και Πολίτες.
Είναι θαύμα, η αγωνιστικότητα, η αντοχή και η διατήρηση της Εθνικής ενότητας, όλων των Ελλήνων, όλων των εποχών, Όμως, όλος ο Ελληνικός χώρος, η κάθε σπιθαμή της Γής που πατάμε, ποτίστικε με το αίμα τους.
Τα νάματα της Ελευθερίας με όλη την έννοιά της, είναι ταυτόσημος με τη θυσία και την αγάπη για το ‘ Πάτριο Έδαφος.’ Αυτός είναι και ο καρπός της κάθε σπιθαμής του.
Κανένας Λαός δεν θα άντεχε τα επί 5 αιώνες ανατριχιαστικά βασανιστήρια και τον ρημαγμό του τόπου του από της ορδές των Σελτζούκων και Οσμανλήδων Τούρκων που με το σύνθημα *το χώμα και οι πέτρες των Γκιαούριδων ανήκουν στον Πατισάχ’,* λεϊλατούσαν τα πάντα. Και όχι μόνο αυτοί αλλά και οι ορδές των Κομιτατζίδων.
Εδώ, μεταφέρουμε κάποια παλαιά δημοσιεύματα για το μέγεθος της θυσίας των Ελλήνων στους πολέμους.
-Του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου 1912-1913.
Αξιωματικοί νεκροί 125. Τραυματίες 261
Οπλίτες « 2.236 « 19.814
- Του Ελληνοβουλγαρικού 1913
Αξιωματικοί νεκροί 141 Τραυματίες 229
Οπλίτες « 5.534 « 16.127
- Του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Αξιωματικοί νεκροί 114 Τραυματίες 218
Οπλίτες « 2.217 « 5.480
- Της Μικρασιατικής Εκστρατείας 1919-1922
Αξιωματικοί νεκροί Ι290 Τραυματίες 1.696
Οπλίτες « 36.230 « 47.184
-Του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Αξιωματικοί νεκροί 867 Τραυματίες 1.258
Οπλίτες « 12.819 « 41.227
- Της Μέσης Ανατολής
Αξιωματικοί νεκροί 184 Τραυματίες 281
Οπλίτες « 462 « 693
Δεν υπάρχουν στοιχεία Των απελευθερωτικών
Αγώνων του Λαού της Κρήτης, στην Κορέα και της Χωροφυλακής όλων των Πολέμων.
Ούτε των άμαχων κατοίκων που σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς των Αεροπλάνων.
Όλοι οι πόλεμοι των Ελλήνων, ήταν για την απελευθέρωση των Πάτριων εδαφών και των Ελλήνων εκείνων, που επί πολλές γενεές, ήταν κάτοικοι παλαιών Ελληνικών εδαφών και καταδυναστεύονταν από τους κατακτητές τους.
Κ.Γ.
Ρωμαλεότερο των Ελληνικών φυλών.
Το όνομα Έλλην – Ελλάς, χρησιμοποιούσαν οι Πελασγοί για τους Ίωνες γιατί ήταν ψηλοί ή γιατί ήλθαν από τα ψηλότερα μέρη, και την ονομασία Ελλοί ή Σελλοί για τις τελετές που έκαναν στο Δωδώναιο Μαντείο. Αλλά, και οι άλλοι διάφοροι
Λαοί που ήλθαν εδώ, που μιλούσαν διάφορα προελληνικά ιδιώματα, είχαν το κοινό όνομα Πελασγοί. Η μίξη αυτών, διαμόρφωσε και την Ελληνική γλώσσα, αφού πέρασε διάφορα στάδια.
Οι κάποιες γραμμικές συνθέσεις που βρέθηκαν στην Κρήτη, δημιούργησαν την πεποίθηση, ότι έμοιαζαν με την διάλεκτο του Ομήρου, και ήταν ταυτόσημες με την Μινωική και την Μυκηναϊκή.
Οι πρώτες πόλεις που κατασκεύασαν πλοία ήταν
του Μίνωα και των Αθηναίων, με αυτά έκαναν κατάληψη των νησιών και της Κάτω Ιταλίας. Έτσι, δημιούργησαν αποικίες.
Οι πόλεις – Κράτη που δημιουργήθηκαν ανάλογα με τον πλούτο της γής τους, περιτοιχίσθηκαν για να από κρούουν τις εισβολές των Πειρατών, τους Καρχιδώνιους από τη Δύση και τους Πέρσες από την Ανατολή.
Ο Ελληνικός χώρος, μετά από τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου, και σε όλα τα επόμενα χρόνια αντιμετώπισε πολλές δεκάδες κατακτήσεις βάρβαρων λαών. Πρώτοι κατακτητές οι Ρωμαϊκές Λεγεώνες το 145 π.Χ. που επικράτησαν έως το 610 μ.Χ . Αργότερα οι Ενετοί, οι Φράγκοι, οι Σελτζούκοι, οι Οσμανλήδες, και από άλλους τουρκομάνους λαούς, τους Νορμανδούς και τους Σλάβους. Μεγάλη άνθηση είχε ο Ελληνισμός από το 476 μ.Χ. με τον χωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ανατολική και Δυτική, με την δημιουργία του Βυζαντινού, στην ουσία Ελληνικού Κράτους, που έφτανε μέχρι την Τραπεζούντα. Και η Κωνσταντινούπολη έγινε το κέντρο της Ελληνικής γλώσσας.
Μετά την Άλωσή της από τους Τούρκους Οσμανλίδες, και όλης της Ελλάδας, βρήκαν την ευκαιρία οι Σλάβοι του Βορά, με τις επανωτές ληστρικές επιδρομές και με την ανοχή των Τούρκων να εγκατασταθούν σε όλη τη Μακεδονία και τη Θράκη.
Ο εξαναγκασμός, με δολοφονίες των ανδρών, Γυναικών, γερόντων ακόμα και παιδιών, έκαναν πολλούς να αλλάξουν τον φυλετικό τους χαρακτήρα, και να αλλαξογλωσσίσουν.
Και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να αρχίσει η επανάσταση των Ελλήνων της κάτω Ελλάδας, που κορυφώθηκε το 1821 και να ελευθερωθεί μέχρι τον Πηνειό ποταμό. Η Μακεδονία όμως παρέμεινε άλλα 90 χρόνια στη σκλαβιά όμηρος των Κοτζαμπάσιδων και των Κομιτατζίδων.
Όμως η Εθνική συνείδηση των γηγενών κατοίκων της δεν κάμφθηκε. Με τη δημιουργία μικρών καπετανάτων στα απρόσιτα εδάφη της, και με την άφιξη το 1904 του Παύλου Μελά από την Αθήνα, ξεκίνησε η οργανωμένη επανάσταση για την απελευθέρωσή της. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι Ιερείς και οι Λόγιοι της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων της υπαίθρου.
Μέχρι τον Ιούλιο του 1912 μετά από παλινωδίες φίλιων κρατών και πολιτικών, αποφασίσθηκε η κήρυξη του πολέμου με σύμμαχους την Σερβία και Βουλγαρία με κύριο σκοπό την εκδίωξη των Τούρκων από τα Βαλκάνια. Ο Ελληνικός Στρατός, πανέτοιμος, με μεγάλο ενθουσιασμό στις 5 Οκτωβρίου περνά τον Πηνειό. Η καρδιά του Έθνους τον συνοδεύει.
Οι πρώτες και μεγάλες μάχες που έδωσε στην Ελασσόνα και στα στενά του Σαρανταπόρου ήταν νικηφόρες και αφού εξουδετέρωσε τις ισχυρές
τουρκικές δυνάμεις φτάνει νικητής στις 12 Οκτωβρίου στην Κοζάνη. Και αρχίζει η καταδίωξη των Τούρκων που φεύγουν προς Θεσσαλονίκη.
Τον Ελληνικό Στρατό, ακολουθούν αρκετά εθελοντικά σώματα μαχητών του Μακεδονικού αγώνα, και από την Κρήτη εθελοντές, για να ξεκαθαρίζουν το έδαφος των μετόπισθεν από τις ορδές ατάκτων τούρκων. Και η Νικηφόρα είσοδος στην πόλη της Θεσσαλονίκης, γίνετε στις 26 τον ίδιο Μήνα. Στη συνέχεια, χωρίς ανάπαυλα, ο στρατός μας απελευθερώνει την Έδεσσα την Φλώρινα και την Ήπειρο.
Όμως ακόμη, η πέραν του Στρυμόνα Ελλάδα, περιμένει τη Λευτεριά της που την κατείχαν οι Βούλγαροι. Έτσι φτάσαμε στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Νικητές μας βρήκε και ο Α΄ Παγκόσμιος
Του 1914 - 1918 όπου η μικρή μας χώρα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και μέρος των Ελληνικών Στρατευμάτων, έκανε την είσοδό του στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1919, με την προτροπή των σύμμαχων κρατών, Ελληνικά τμήματα στρατού κάνουν απόβαση στη Σμύρνη για το μεγάλο όνειρο, να ενώσουν τον Ελληνικό Πόντο με την Πατρίδα Ελλάδα και πολεμώντας τους Τούρκους, έφτασαν Νικηφόρα μέχρι τον Σαγγάριο ποταμό στο κέντρο της Τουρκίας.
Το 1922 διαφώνησαν οι σύμμαχοί μας Γάλλοι και μας εγκατέλειψαν και όχι μόνο, πούλησαν στον Κεμάλ σύγχρονο πολεμικό υλικό. Με αυτό καταδίωξε τον στρατό μας.
Τον Αύγουστο ήλθε η μεγάλη καταστροφή που στοίχισε χιλιάδες νεκρούς με την υποχώρηση του Στρατού μας από τον Σαγγάριο και των Ελλήνων από όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας με το ολοκαύτωμα της Σμύρνης.
Όπως συνήθως, συμφέροντα και επιδιώξεις των Λαών της Ευρώπης, μας οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να καταλήξει η Χώρα μας, αν και νικήτρια, στον πόλεμο με τους Ιταλούς το 1940, να βρεθεί το 1941 υπό την κατοχή των Γερμανών ναζιστών.
Η απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944 μας βρήκε διχασμένους, με αποτέλεσμα τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που τελείωσε τον Αύγουστο του 1949 που άφησε πίσω του 120.000 νεκρούς Στρατιωτικούς και Πολίτες.
Είναι θαύμα, η αγωνιστικότητα, η αντοχή και η διατήρηση της Εθνικής ενότητας, όλων των Ελλήνων, όλων των εποχών, Όμως, όλος ο Ελληνικός χώρος, η κάθε σπιθαμή της Γής που πατάμε, ποτίστικε με το αίμα τους.
Τα νάματα της Ελευθερίας με όλη την έννοιά της, είναι ταυτόσημος με τη θυσία και την αγάπη για το ‘ Πάτριο Έδαφος.’ Αυτός είναι και ο καρπός της κάθε σπιθαμής του.
Κανένας Λαός δεν θα άντεχε τα επί 5 αιώνες ανατριχιαστικά βασανιστήρια και τον ρημαγμό του τόπου του από της ορδές των Σελτζούκων και Οσμανλήδων Τούρκων που με το σύνθημα *το χώμα και οι πέτρες των Γκιαούριδων ανήκουν στον Πατισάχ’,* λεϊλατούσαν τα πάντα. Και όχι μόνο αυτοί αλλά και οι ορδές των Κομιτατζίδων.
Εδώ, μεταφέρουμε κάποια παλαιά δημοσιεύματα για το μέγεθος της θυσίας των Ελλήνων στους πολέμους.
-Του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου 1912-1913.
Αξιωματικοί νεκροί 125. Τραυματίες 261
Οπλίτες « 2.236 « 19.814
- Του Ελληνοβουλγαρικού 1913
Αξιωματικοί νεκροί 141 Τραυματίες 229
Οπλίτες « 5.534 « 16.127
- Του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Αξιωματικοί νεκροί 114 Τραυματίες 218
Οπλίτες « 2.217 « 5.480
- Της Μικρασιατικής Εκστρατείας 1919-1922
Αξιωματικοί νεκροί Ι290 Τραυματίες 1.696
Οπλίτες « 36.230 « 47.184
-Του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Αξιωματικοί νεκροί 867 Τραυματίες 1.258
Οπλίτες « 12.819 « 41.227
- Της Μέσης Ανατολής
Αξιωματικοί νεκροί 184 Τραυματίες 281
Οπλίτες « 462 « 693
Δεν υπάρχουν στοιχεία Των απελευθερωτικών
Αγώνων του Λαού της Κρήτης, στην Κορέα και της Χωροφυλακής όλων των Πολέμων.
Ούτε των άμαχων κατοίκων που σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς των Αεροπλάνων.
Όλοι οι πόλεμοι των Ελλήνων, ήταν για την απελευθέρωση των Πάτριων εδαφών και των Ελλήνων εκείνων, που επί πολλές γενεές, ήταν κάτοικοι παλαιών Ελληνικών εδαφών και καταδυναστεύονταν από τους κατακτητές τους.
Κ.Γ.
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
22η Αμφικτιονία,Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών
Η συμμετοχή του Συλλόγου μας
---------------------------------
Στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 10-12 Οκτωβρίου 2008 η 22η Αμφικτιονία Αιμοδοτών Ελλάδος.Η Αμφικτιονία,είναι το Πανελλήνιο Συνέδριο,που διοργανώνει,η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών(Π.Ο.Σ.Ε.Α.)κάθε χρόνο,μετά από υποβολή υποψηφιότητας των ενδιαφερόμενων Συλλόγων,για την ανάληψη της Αμφικτιονίας.
Την φετεινή διοργάνωση της Αμφικτιονίας,ανέλαβε ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών(Σ.Ε.Α.)του Καραμανδανείου Νοσοκομείου Παίδων Πατρών "Ο Άγιος Στυλιανός",υπό την αιγίδα της Π.Ο.Σ.Ε.Α. του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και του Πανεπιστημίου Πατρών.
Η συμμετοχή των Σ.Ε.Α. υπήρξε μεγάλη και ξεπέρασε κάθε προηγούμενη διοργάνωση,ενώ,να αναφέρουμε ότι η φιλόξενη Πάτρα,διοργάνωσε για τρίτη φορά την Αμφικτιονία,με μεγάλη επιτυχία.
Οι εργασίες του συνεδρίου,περιελάμβαναν θεματικές ενότητες:
1.για την εθελοντική αιμοδοσία
2.για τους αιμοδότες αναπλήρωσης,πως να μετατρέψουμε τους αιμοδότες συγγενικού και φιλικού περιβάλλοντος,σε τακτικούς αιμοδότες.
3.για την θαλασσαιμία(Μεσογειακή Αναιμία),μέσα από συνεχή προσπάθεια για τη βελτίωση της ποιότητας και της επάρκειας,του παρεχόμενου αίματος.
4.μαθαίνω για το αίμα και την αιμοδοσία,μαθήματα αιμοδοσίας,στα δημοτικά και γυμνάσια,
όλης της χώρας.
5.ο ρόλος της νέας γενιάς,στον αγώνα της εθελοντικής αιμοδοσίας.
Μεγάλη σημασία δόθηκε και στον ορισμό του εθελοντή αιμοδότη:
ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΑΙΜΟΔΟΤΗΣ,ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΙΜΟΔΟΤΕΙ,ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΥΛΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΑΜΟΙΒΗ.
Οι ομιλητές,που στην πλειοψηφία τους ασκούν κοινωνικό λειτούργημα,αναφέρθηκαν στη σημαντικότητα του συνεδρίου,δέχθηκαν ερωτήσεις επί των εισηγήσεων του και απαντώντας,ανέπτυξαν τις απόψεις τους και τις προτάσεις τους,πάνω στις εισηγήσεις τους.
Κλείνοντας τις εργασίες της 22ης Αμφικτιονίας,οι σύνεδροι έδωσαν την υπόσχεση,ότι οι προσπάθειες για τη διάδοση της εθελοντικής αιμοδοσίας,θα εντατικοποιηθούν,για να έχουν καλύτερα και περισσότερα αποτελέσματα.
---------------------------------
Στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 10-12 Οκτωβρίου 2008 η 22η Αμφικτιονία Αιμοδοτών Ελλάδος.Η Αμφικτιονία,είναι το Πανελλήνιο Συνέδριο,που διοργανώνει,η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών(Π.Ο.Σ.Ε.Α.)κάθε χρόνο,μετά από υποβολή υποψηφιότητας των ενδιαφερόμενων Συλλόγων,για την ανάληψη της Αμφικτιονίας.
Την φετεινή διοργάνωση της Αμφικτιονίας,ανέλαβε ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών(Σ.Ε.Α.)του Καραμανδανείου Νοσοκομείου Παίδων Πατρών "Ο Άγιος Στυλιανός",υπό την αιγίδα της Π.Ο.Σ.Ε.Α. του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και του Πανεπιστημίου Πατρών.
Η συμμετοχή των Σ.Ε.Α. υπήρξε μεγάλη και ξεπέρασε κάθε προηγούμενη διοργάνωση,ενώ,να αναφέρουμε ότι η φιλόξενη Πάτρα,διοργάνωσε για τρίτη φορά την Αμφικτιονία,με μεγάλη επιτυχία.
Οι εργασίες του συνεδρίου,περιελάμβαναν θεματικές ενότητες:
1.για την εθελοντική αιμοδοσία
2.για τους αιμοδότες αναπλήρωσης,πως να μετατρέψουμε τους αιμοδότες συγγενικού και φιλικού περιβάλλοντος,σε τακτικούς αιμοδότες.
3.για την θαλασσαιμία(Μεσογειακή Αναιμία),μέσα από συνεχή προσπάθεια για τη βελτίωση της ποιότητας και της επάρκειας,του παρεχόμενου αίματος.
4.μαθαίνω για το αίμα και την αιμοδοσία,μαθήματα αιμοδοσίας,στα δημοτικά και γυμνάσια,
όλης της χώρας.
5.ο ρόλος της νέας γενιάς,στον αγώνα της εθελοντικής αιμοδοσίας.
Μεγάλη σημασία δόθηκε και στον ορισμό του εθελοντή αιμοδότη:
ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΑΙΜΟΔΟΤΗΣ,ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΙΜΟΔΟΤΕΙ,ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΥΛΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΑΜΟΙΒΗ.
Οι ομιλητές,που στην πλειοψηφία τους ασκούν κοινωνικό λειτούργημα,αναφέρθηκαν στη σημαντικότητα του συνεδρίου,δέχθηκαν ερωτήσεις επί των εισηγήσεων του και απαντώντας,ανέπτυξαν τις απόψεις τους και τις προτάσεις τους,πάνω στις εισηγήσεις τους.
Κλείνοντας τις εργασίες της 22ης Αμφικτιονίας,οι σύνεδροι έδωσαν την υπόσχεση,ότι οι προσπάθειες για τη διάδοση της εθελοντικής αιμοδοσίας,θα εντατικοποιηθούν,για να έχουν καλύτερα και περισσότερα αποτελέσματα.
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
Μία σύντομη ιστορική αναδρομή,για το Ρετζίκι.
Θα ξεκινήσω από τον 14ο αιώνα σε μια προσπάθεια,να μάθουν οι νέοι κάτοικοι του δήμου μας,την ιστορία του τόπου στον οποίο επέλεξαν να δημιουργήσουν τα σπιτικά τους.
Μία αναδρομή,ένα υλικό,που μάζεψα κουβέντα στην κουβέντα,λέξη στη λέξη,από άνθρωπο σε άνθρωπο.Ελπίζω να μην γίνω κουραστικός........
Ήταν το 1430, όταν κατακτήθηκε όλη η περιοχή της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους του Μουράτ του Β’ και ο τόπος αυτός γέμισε από κατατρεγμένους Χριστιανούς για να γλιτώσουν από τη μεγάλη σφαγή που ακολούθησε.
Όλο αυτόν τον χώρο τον ονόμασαν «Γιουρεντζίκ »από τη δασωμένη ρεματιά που κατέβαινε από τη βουνοπλαγιά, της σημερινής Αγίας Τριάδας, όπου υπάρχει η ομώνυμη εκκλησία της, που πιθανολογείται, ότι τότε κτίσθηκε ένα μικρό εικονοστάσι.
Ο ιστορικός Πέτρος Παπαγεωργίου, αναφερόμενος για την μεγάλη δεξαμενή νερού που είχαν κατασκευάσει στα χρόνια του Βυζαντινού κράτους, την λεγόμενη «Κιστέρνα»,όπου η σημερινή εκκλησία των 12 Αποστόλων στη Θεσσαλονίκη, που χρονολογείται, μεταξύ των ετών 1310-1314, το νερό της ερχόταν από τη ρεματιά του «Ουραντζίκ»με υπόγειους αγωγούς. Τους αγωγούς αυτούς οι Τούρκοι ονόμασαν Γενί Σού. Η ρεματιά της Αγίας Τριάδας είχε το τέρμα της στη μεγάλη ρεματιά της κοιλάδας που ξεκινούσε από τη σημερινή εξοχή, διέσχιζε τον ασβεστοχωρήτικο λάκο και κατέληγε στον… «δενδρολάκο», όπως ονομάζει ο ιστορικός Ευαγγελίδης τον σημερινό Δενδροπόταμο.
Η κοιλάδα αυτή ήταν κατάφυτη, όπως και οι τέσσερις ρεματιές που κατέληγαν σε αυτήν. Όλη η γύρω περιοχή ήταν κατάξερη.
Στα ανοίγματα της ρεματιάς που κατέβαινε από το Ασβεστοχώρι μέχρι τη σημερινή Πολύχνη, που οι Τούρκοι είχαν δώσει το όνομα Καρά-Ισίν, στην περίοδο του 11ου ως το 14ο αιώνα οι Βυζαντινοί είχαν κατασκευάσει επτά νερόμυλους στα ανοίγματά της, που τα ονόμαζαν «μυλοτόπια». Τα σημερινά ερείπια αυτών είναι σε τέτοιο χάλι που δεν σου δίνουν την εντύπωση ότι αυτά ήταν κάποτε νερόμυλοι. Για τη δομή αυτών, έχει γράψει ο ιστορικός Π.Θεοδωρίδης στο περιοδικό «δημότης» αρ.5 Σταυρούπολη 1993. Ο Κώστας Βακαλόπουλος αναφερόμενος στον17ο και 18ο αιώνα στα ΄Μακεδονικά» τομ.11ο γράφει, από μαρτυρίες του Γάλλου μοναχού Ρόντρίγκ, ότι στην κοιλάδα «Γιουρεντζίκ», κάποιοι μεγαλέμποροι και πρόξενοι της Θεσσαλονίκης είχαν τις επαύλεις τους, (σήμερα δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχειά) και ήταν κέντρο παραθερισμού της Ευρωπαϊκής παροικίας της Θεσσαλονίκης. Όλη η περιοχή, είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη και είχε αναφερθεί στο βιβλίο του διάσημου για την εποχή αυτή, Ιταλού Γεωγράφου Αντριάνου Βάλβη, που είχε μεταφραστεί και στα ελληνικά και εκδόθηκε στη Βενετία από τον Λαρισινό Κωνσταντίνο Κούμα το 1839.
Ο Γεωγράφος Λέοναρντ Σούλτσε από την Ιένα, στηριζόμενος σε έγγραφες μαρτυρίες, αναφέρει ότι, οι πρόξενοι της Γαλλίας, της Βενετίας, της Νεάπολης, της Ραγκούζας της Ολλανδίας, της Δανίας και της Σουηδίας είχαν επαύλεις στο «Ουρεντζίκ» και είχαν δημιουργήσει ένα είδος ενιαίας Κοινότητας. Την εποχή εκείνη, υπήρχε στη Θεσσαλονίκη μια ανθούσα προξενική παροικία μεγαλύτερη σε έκταση από τη σημερινή, με ζωντάνια, με κοινωνική ζωή και κυρίως με αισθήματα και παραδόσεις. Οι περισσότεροι από τους προξένους, έπαιρναν για συζύγους Ελληνίδες από καλή κοινωνία και η επίδραση του Ελληνικού Πνεύματος ήταν καταφανής.
Ο Βακαλόπουλος αναφέρει την περίπτωση του προξένου της Αυστρίας και κάποιού Σασώ, που ο παππούς του ήρθε από τη Μασσαλία και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Και οι δυο είχαν συνάψει γάμους με Ελληνίδες, που στους τρόπους τους και στις κοινωνικές σχέσεις, έμειναν περισσότερο Ελληνίδες. Και γενικά, όλες, όσες παντρεύτηκαν τότε Ευρωπαίους, στις κοινωνικές συγκεντρώσεις, τραγουδούσαν Ελληνικά και Τούρκικα τραγούδια και σε πολλές περιπτώσεις, απήγγειλαν με συγκίνηση το «ως πότε παλλικάρια»του Ρήγα.
Εκείνος που άφησε ενδιαφέροντα τεκμήρια για τη ζωή της Ευρωπαϊκής παροικίας, ήταν ο πρόξενος της Γαλλίας Κουζινερί, με τις περιπέτειες του, κατά τις πολιτικές διακυμάνσεις του Ναπολέοντα και της παλινορθώσεως, που από τη Θεσσαλονίκη βρέθηκε στη Σμύρνη και μετά μετατέθηκε πάλι στη Θεσσαλονίκη το 1814. Ο Κουζινερί περιγράφοντας τη ζωή των Ευρωπαίων στην περίοδο αυτή, τη χαρακτηρίζει «χρυσή εποχή» γιατί η ζωή στη νύφη του Θερμαϊκού δεν είχε ακόμα διαταραχτεί από τις πολιτικές και πολεμικές θύελλες που σάρωσαν την Ευρώπη στα μετέπειτα χρόνια.
Ο Κουζινερί αφηγείται (γράφει ο Βακαλόπουλος) ότι ένα μεγάλο μέρος των εμπορευομένων της Ευρώπης στη Θεσσαλονίκη, είχε κατασκευάσει τις βίλες του στην κοιλάδα του «Ουρεντζίκ». Οι επαύλεις αυτές, περιβάλλονταν με κήπους με πολλά δέντρα και κυρίως με δρυς και πλατάνια που είχαν μεταφυτέψει από την Ιταλία. Η ζωή στην κοινότητα αυτή ήταν γραφική. Κάθε πρωί το καλοκαίρι οι Ευρωπαίοι έμποροι ξεκινούσαν σε ομάδες για να κατέβουν στην πόλη από όπου επέστρεφαν το βράδυ. Οι οικογένειες τους, τους περίμεναν στους κήπους όπου τους υποδέχονταν για να ακούσουν τα νέα της ημέρας. Κάθε βράδυ συγκεντρώνονταν στην έπαυλη ενός πρόξενου ή ενός έμπορου και χόρευαν. Καμιά φορά οργάνωναν μικρές εκδρομές στα περίχωρα με τις άμαξες τους. Οι διασκεδάσεις ένωναν ανθρώπους που τους χώριζαν εθνικά μίση και συμφέροντα. Αυτή ήταν η «Χρυσή εποχή των εμπόρων» της Δύσεως στη Θεσσαλονίκη κατά το τέλος του 18ου αιώνα.
Ο πιο παλιός κάτοικος στο «Ουρεντζίκ» φαίνεται να ήταν ο Τζεκ Άμποτ, ο οποίος είχε δημιουργήσει μια επιχείρηση στην υδρόβια περιοχή μεταξύ Χορτιάτη και ασβεστοχωρίου, με πολλούς εργάτες, που εκτρέφανε βδέλλες για ιατρικούς σκοπούς και από την εξαγωγή αυτών στην Ευρώπη, απόκτησε μεγάλη περιουσία.
Το 1825 αγόρασε μια μεγάλη έκταση περίπου 60 στρεμμάτων, στα πρανή του βουνού της Αγίας Τριάδας και σε αυτήν με 600 εργάτες, δημιούργησε ένα θαυμάσιο κτήμα που ονομάστηκε στη συνέχεια, Urendjik που σημαίνει «μικρός παράδεισος». Χρειάστηκαν 5 χρόνια για το χτίσιμο των απαραίτητων κατοικιών που σε αυτά φιλοξενούσε πολλές προσωπικότητες και μεταξύ αυτών το 1858 τον Σουλτάνο Αμπτούλ Μετζίτ με το γιο του Χαμίτ. Υπάρχει η φήμη ότι ο Αμποτ αγόρασε όλα τα χαλιά της Θεσσαλονίκης, τα οποία έστρωσε από το Ρεζί (Βαρδάρη) έως το κτήμα για να περάσει ο Σουλτάνος με τη συνοδεία του.
Η μεγάλη χλιδή κράτησε μέχρι το 1876 ημερομηνία που οι Αμποτ έχασαν τον Ερρίκο, πρόξενο της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη, που σφαγιάστηκε μαζί με το Γάλλο πρόξενο Μουλέν στη Θεσσαλονίκη, από τον όχλο μαινόμενων Τούρκων. Από τότε ο μικρός παράδεισος και η κοιλάδα του Ουρεντζίκ σιγά-σιγά έσβησαν και σαν θλιβερή μαρτυρία, έμεινε το κτήμα του Τζέκη Αμποτ, που από χέρια σε χέρια κατέληξε ιδιοκτησία των σχολείων των Γάλλων Φρέρ, που το αγόρασαν το 1902.
Για τη αγορά αυτήν, υπήρχαν αντιδράσεις από τους κατοίκους του ασβεστοχωρίου. Χαρακτηριστικό είναι, μία επιστολή που έστειλε ο δημιουργηθείς το 1904 «Όμιλος Ευελπίδων ασβεστοχωρίου» στον τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αλέξανδρο, με σκοπό όπως έλεγε το ιδρυτικό του, να εμποδίσει τις ξένες προπαγάνδες και να προλάβει τον προσηλυτισμό «των απλοικότερων κατοίκων». Επισήμαινε τον κίνδυνο της αγοράς του «αγροκτήματος Τζέκη από τους Λαζαριστές» «και επειδή δε όντως ο Βουλγαρικός εχθρός ελλοχεύει άγρυπνoς πάντοτε και καραδοκών πάσα ευκαιρίαν, όπως υπεισέλθει είς το χωριόν μας, προς τον Βουλγαρικόν δε κίνδυνυνον, νέος κίνδυνος προστίθεται ημίν εκ της γειτνιάσεως και της ψευδογεωργικής, αλλά κυρίως προσηλυτιστικής σχολής των Φρέριδων, του τάγματος του Αγίου Παύλου, διά της αγοράς υπ’αυτών και της ιδρύσεως τοιαύτης σχολής εν’αυτώ, του ού μακράν του χωριού μας, αλλά πολύ εγγύς ευρισκομένου αυτού Ρούντζικίου της περιώνυμου ποτέ επαύλεως του ομογενούς Τζέκη!!»
Η επιστολή αυτή εστάλλη με ημερομηνία 26.6.1905.
Οι πρώτοι κάτοικοι στο κτήμα μετά την αγορά αυτού από τους Φρέρ, εικάζεται ότι ήταν κάποιες «αδελφές του Ελαίους» που έμεναν στη μονή Λαζαριστών που μέρος αυτής χρησιμοποιήθηκε σαν νοσοκομείο μετά από την άφιξη των συμμαχικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, στην περίοδο του πρώτου Παγκόσμιου πολέμου. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι, οι αδελφές του Ελαίους, που πρωτοήλθαν στην Ελλάδα το 1855 πρόσφεραν πάρα πολλά στους κατατρεγμένους πρόσφυγες Έλληνες και ξένους από τη Σερβία και τη Βουλγαρία, με τη δημιουργία ορφανοτροφείων, Σχολείων και νοσοκομείων για παιδιά (Μωραιτόπουλος και Σχινάς) θύματα του πολέμου, στην περιοχή του Ζείτενλικ.
Το κτήμα του Τζέκη Αμποτ από το 1902 έως το 1968 οι Φρέρ το χρησιμοποιούσαν για καλοκαιρινές διακοπές και εκδρομές των μαθητών του Ελληνογαλλικου Κολεγίου ΔΕΛΑΣΑΛ που ήταν στην οδό Φράγκων.
Η περίοδος 1876 έως και το 1910 ήταν καταστρεπτική για το «ούρεντζικ» ή «Γιούρεντζικ». Ήταν η εποχή που έχασε την παραδεισένια και γήινη υπόσταση του. Όλα εξαφανίστηκαν στην περίοδο των πολέμων, γιατί έγινε πέρασμα και στέκι ληστών και Βουλγάρων Κομιτατζήδων. Και όχι μόνο αυτοί αλλά και η δημιουργία λατομείων και ασβεστοκαμίνων στην περίοδο της κατασκευής από το συμμαχικό στρατό, των δρόμων και των γεφυρών, για να κυκλοφορούν τα βαριά μηχανοκίνητα τους.
Το πρώτο λατομείο έγινε απέναντι από το Ψυχολογικό κέντρο, στον λόφο που έφερε την ονομασία «Λεμπέτ» που έφτανε, μέχρι το τσιφλίκι τότε, «Λεμπετάκι»σημερινή Νέα Ευκαρπία. Το όνομα «Λεμπέτ» είχε και η σημερινή Σταυρούπολη, όπως μαρτυρούν και οι ιστορικοί Μαραβελάκης και Βακαλόπουλος.
Το λατομείο αυτό, κατ’άλλους υπήρχε και στα προβυζαντινά χρόνια. Ο αγγλικός στρατός το χρησιμοποίησε στην περίοδο 1915-1918.
Το 1909 εμφανίστηκαν στο Ρετζίκι, οι πρώτοι κτηνοτρόφοι με τα κοπάδια των αιγοπροβάτων τους, προερχόμενοι από την περιοχή των Μεγάλων λιβαδιών του Πάικου, στην περίοδο του χειμώνα. Εδώ συναντούσαν έναν άνθρωπο που τον έλεγαν Μπαζάκα που ήταν επιστάτης του κτήματος Άμποτ και καταγόταν από το σημερινό Μελισσοχώρι, ο οποίος ασχολούταν και με την κηπευτική. Αυτός νοίκιαζε το κατάλυμα και τον χώρο για το ξεχειμώνιασμα των κοπαδιών τους.
Το 1914 εμφανίστηκαν στο Ρεντζίκι και οι πρώτες τέσσερις οικογένειες προσφύγων, που έχτισαν τα μικρά σπίτια τους και δημιούργησαν λαχανόκηπους και κάποια κοτέτσια.
Το 1922 οι οικογένειες των κτηνοτρόφων, εγκαταστάθηκαν μόνιμα και την ίδια χρονιά κατοχύρωσαν δικαιώματα για τις εκτάσεις που είχαν δημιουργήσει τους τόπους βοσκής για τα κοπάδια τους.
Το ευεργέτημα αυτό, προέκυψε από την θέση σε ισχύ του ενοικιοστασίου. Οι οικογένειες αυτές ήταν, οι, του Φράγκου του Περόντζη, του Μούζα, των Τζιτζιμίκα, Σαραμάντου, Σίβα, Σαμαρίνα και Νταβέλη. Στις οικογένειες αυτές, οφείλεται και η παράδοση, που διατηρούν και σήμερα ακόμη δύο εναπομείναντες, κτηνοτροφικές μονάδες. Οι οικογένειες του Μούζα και του Κουφοτάκη.
Ο πληθυσμός του οικισμού αυξήθηκε σημαντικά και διαφοροποιήθηκε με την εγκατάσταση στο Ρεντζίκι προσφύγων, που έγινε το 1925.
Τους πρόσφυγες εγκατέστησε η υπηρεσία εποικισμού με τη φροντίδα, που τους δόθηκε η δυνατότητα, να ανεγείρουν σπίτια και να αποκτήσουν κλήρο. Στο σύνολό τους οι πρόσφυγες, κατάγονταν από περιοχές της Μικράς Ασίας. Πόντιοι και Θρακιώτες δεν εγκαταστάθηκαν εδώ.
Η ζωή στην περίοδο αυτή, πολύ δύσκολη. Κάποιοι κατάφεραν να δημιουργήσουν σε μικρούς χώρους καλλιέργειες κηπευτικών, μικρά αμπέλια, λίγο σιτάρι και οικογενειακά πτηνοτροφεία για τις ανάγκες τους.
Σχολείο δεν υπήρχε, μόνο στο Ασβεστοχώρι και τα παιδιά τους, καθημερινά, με τα πόδια ή με κάποιο υποζύγιο ανηφόριζαν προς αυτό. Στο Ασβεστοχώρι πήγαιναν για να εκκλησιασθούν και οι μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, μέχρι και το 1946. Στον χρόνο αυτό, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι, με κάποιες δωρεές υλικών και προσωπική εργασία, αλλα και με υλικά κυρίως ξυλεία που είχαν εγκαταλείψει οι Γερμανοί κατακτητές στο φρούριο που είχαν πιο πάνω από την Αγία Τριάδα, κατάφεραν να τελειώσουν την Εκκλησία τους που την αφιέρωσαν στην Προστάτιδα Μητέρα Του Χριστού Παναγία, στην Κοίμησή της.
Πρωτοστάτησαν, στη μεταφορά των υλικών από το φρούριο, στο κτίσιμό της, στον
ευπρεπισμό της και γενικά στα όποια έξοδά της αποπεράτωσης, οι Πέτρος Μόραλης, Δημήτριος Μπίρδας, Κωνστ/νος Φράγκος, Χαράλαμπος Γιαννακίδης, Δημήτριος Πασχαλίδης, Νικήτας Πισσάς, Μιλτιάδης Κουκουλίδης, Χαράλαμπος Τζάβαλος, Ιωάννης Ιωαννίδης, Αρίστος Γεωργιάδης και αρκετοί άλλοι.
Η αύξηση του πληθυσμού
άρχισε να γίνεται αισθητή, με την εγκατάσταση από το 1960, των απομάχων των πολέμων 1ου και 2ου με τη δημιουργία του οικισμού των Παλαιών και Νέων Πολεμιστών, που τη ρυμοτόμηση του και οριοθέτηση του, βοήθησαν το 3ο Σώμα Στρατού, όπως και από τη Μ.Ο.Μ.Α. η διάνοιξη των δρόμων του οικισμού.
Το Ρεντζίκι, μέχρι το 1946 άνηκε διοικητικά στην κοινότητα Ασβεστοχωρίου και κατόπιν συμφωνίας αυτού, με την κοινότητα Συκέων, περιήλθε διοικητικά στις Συκιές, παρά την αντίδραση του Ρεντζικώτικου Λαού.
Το 1956 μετά από βανδαλισμούς των Τούρκων στην Κωνσταντινούπολη, κατά των Ελλήνων, με βασιλικό διάταγμα αποφασίστηκε δια νόμου η κατάργηση όλων των Τούρκικων τοπωνυμιών και το Ρεντζίκι μετονομάσθηκε σε συνοικισμό Πεύκων του Δήμου Συκέων.
Η συνεχιζόμενη αύξηση του πληθυσμού, λόγω του ότι ήταν ο κοντινότερος προς τη Θεσσαλονίκη οικισμός, σε συνδυασμό με την καθαρή του ατμόσφαιρα και με την οπτική αίσθηση του περιαστικού δάσους που και αυτό από «Καρά Λόφος» και Σέιχ-Σου μετονομάστηκε «Κέδρινος Λόφος», είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν τα προβλήματα βίωσης των κατοίκων του, που δεν μπορούσε να δώσει λύση ο Δήμος Συκέων.
Τότε κατάλαβαν όλοι, ότι έπρεπε να δημιουργήσουν ένα φορέα που θα τους εκπροσωπεί ¨΄οπου δεί¨ για την επίλυση των δημιουργηθέντων προβλημάτων.
Τον φορέα αυτόν, ονόμασαν δια του καταστατικού του, ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΕΥΚΩΝ.
Από τη δημιουργία του το 1975 άρχισε ένας πόλεμος….εκφράσεως αιτημάτων, με συνεχείς παρουσίες στον ,αφέντη Δήμο Συκέων, που με πολλές δεκάδες φορές επαναλαμβανόμενα αιτήματα, κατάντησε…φαιδρός και γραφικός, με καταγγελίες υποσχέσεις και ψέματα, που κράτησε 12 χρόνια, έως τον Οκτώβριο του 1992 που αποκτήσαμε με πολλούς αγώνες ίδια Κοινότητα.
Μία αναδρομή,ένα υλικό,που μάζεψα κουβέντα στην κουβέντα,λέξη στη λέξη,από άνθρωπο σε άνθρωπο.Ελπίζω να μην γίνω κουραστικός........
Ήταν το 1430, όταν κατακτήθηκε όλη η περιοχή της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους του Μουράτ του Β’ και ο τόπος αυτός γέμισε από κατατρεγμένους Χριστιανούς για να γλιτώσουν από τη μεγάλη σφαγή που ακολούθησε.
Όλο αυτόν τον χώρο τον ονόμασαν «Γιουρεντζίκ »από τη δασωμένη ρεματιά που κατέβαινε από τη βουνοπλαγιά, της σημερινής Αγίας Τριάδας, όπου υπάρχει η ομώνυμη εκκλησία της, που πιθανολογείται, ότι τότε κτίσθηκε ένα μικρό εικονοστάσι.
Ο ιστορικός Πέτρος Παπαγεωργίου, αναφερόμενος για την μεγάλη δεξαμενή νερού που είχαν κατασκευάσει στα χρόνια του Βυζαντινού κράτους, την λεγόμενη «Κιστέρνα»,όπου η σημερινή εκκλησία των 12 Αποστόλων στη Θεσσαλονίκη, που χρονολογείται, μεταξύ των ετών 1310-1314, το νερό της ερχόταν από τη ρεματιά του «Ουραντζίκ»με υπόγειους αγωγούς. Τους αγωγούς αυτούς οι Τούρκοι ονόμασαν Γενί Σού. Η ρεματιά της Αγίας Τριάδας είχε το τέρμα της στη μεγάλη ρεματιά της κοιλάδας που ξεκινούσε από τη σημερινή εξοχή, διέσχιζε τον ασβεστοχωρήτικο λάκο και κατέληγε στον… «δενδρολάκο», όπως ονομάζει ο ιστορικός Ευαγγελίδης τον σημερινό Δενδροπόταμο.
Η κοιλάδα αυτή ήταν κατάφυτη, όπως και οι τέσσερις ρεματιές που κατέληγαν σε αυτήν. Όλη η γύρω περιοχή ήταν κατάξερη.
Στα ανοίγματα της ρεματιάς που κατέβαινε από το Ασβεστοχώρι μέχρι τη σημερινή Πολύχνη, που οι Τούρκοι είχαν δώσει το όνομα Καρά-Ισίν, στην περίοδο του 11ου ως το 14ο αιώνα οι Βυζαντινοί είχαν κατασκευάσει επτά νερόμυλους στα ανοίγματά της, που τα ονόμαζαν «μυλοτόπια». Τα σημερινά ερείπια αυτών είναι σε τέτοιο χάλι που δεν σου δίνουν την εντύπωση ότι αυτά ήταν κάποτε νερόμυλοι. Για τη δομή αυτών, έχει γράψει ο ιστορικός Π.Θεοδωρίδης στο περιοδικό «δημότης» αρ.5 Σταυρούπολη 1993. Ο Κώστας Βακαλόπουλος αναφερόμενος στον17ο και 18ο αιώνα στα ΄Μακεδονικά» τομ.11ο γράφει, από μαρτυρίες του Γάλλου μοναχού Ρόντρίγκ, ότι στην κοιλάδα «Γιουρεντζίκ», κάποιοι μεγαλέμποροι και πρόξενοι της Θεσσαλονίκης είχαν τις επαύλεις τους, (σήμερα δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχειά) και ήταν κέντρο παραθερισμού της Ευρωπαϊκής παροικίας της Θεσσαλονίκης. Όλη η περιοχή, είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη και είχε αναφερθεί στο βιβλίο του διάσημου για την εποχή αυτή, Ιταλού Γεωγράφου Αντριάνου Βάλβη, που είχε μεταφραστεί και στα ελληνικά και εκδόθηκε στη Βενετία από τον Λαρισινό Κωνσταντίνο Κούμα το 1839.
Ο Γεωγράφος Λέοναρντ Σούλτσε από την Ιένα, στηριζόμενος σε έγγραφες μαρτυρίες, αναφέρει ότι, οι πρόξενοι της Γαλλίας, της Βενετίας, της Νεάπολης, της Ραγκούζας της Ολλανδίας, της Δανίας και της Σουηδίας είχαν επαύλεις στο «Ουρεντζίκ» και είχαν δημιουργήσει ένα είδος ενιαίας Κοινότητας. Την εποχή εκείνη, υπήρχε στη Θεσσαλονίκη μια ανθούσα προξενική παροικία μεγαλύτερη σε έκταση από τη σημερινή, με ζωντάνια, με κοινωνική ζωή και κυρίως με αισθήματα και παραδόσεις. Οι περισσότεροι από τους προξένους, έπαιρναν για συζύγους Ελληνίδες από καλή κοινωνία και η επίδραση του Ελληνικού Πνεύματος ήταν καταφανής.
Ο Βακαλόπουλος αναφέρει την περίπτωση του προξένου της Αυστρίας και κάποιού Σασώ, που ο παππούς του ήρθε από τη Μασσαλία και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Και οι δυο είχαν συνάψει γάμους με Ελληνίδες, που στους τρόπους τους και στις κοινωνικές σχέσεις, έμειναν περισσότερο Ελληνίδες. Και γενικά, όλες, όσες παντρεύτηκαν τότε Ευρωπαίους, στις κοινωνικές συγκεντρώσεις, τραγουδούσαν Ελληνικά και Τούρκικα τραγούδια και σε πολλές περιπτώσεις, απήγγειλαν με συγκίνηση το «ως πότε παλλικάρια»του Ρήγα.
Εκείνος που άφησε ενδιαφέροντα τεκμήρια για τη ζωή της Ευρωπαϊκής παροικίας, ήταν ο πρόξενος της Γαλλίας Κουζινερί, με τις περιπέτειες του, κατά τις πολιτικές διακυμάνσεις του Ναπολέοντα και της παλινορθώσεως, που από τη Θεσσαλονίκη βρέθηκε στη Σμύρνη και μετά μετατέθηκε πάλι στη Θεσσαλονίκη το 1814. Ο Κουζινερί περιγράφοντας τη ζωή των Ευρωπαίων στην περίοδο αυτή, τη χαρακτηρίζει «χρυσή εποχή» γιατί η ζωή στη νύφη του Θερμαϊκού δεν είχε ακόμα διαταραχτεί από τις πολιτικές και πολεμικές θύελλες που σάρωσαν την Ευρώπη στα μετέπειτα χρόνια.
Ο Κουζινερί αφηγείται (γράφει ο Βακαλόπουλος) ότι ένα μεγάλο μέρος των εμπορευομένων της Ευρώπης στη Θεσσαλονίκη, είχε κατασκευάσει τις βίλες του στην κοιλάδα του «Ουρεντζίκ». Οι επαύλεις αυτές, περιβάλλονταν με κήπους με πολλά δέντρα και κυρίως με δρυς και πλατάνια που είχαν μεταφυτέψει από την Ιταλία. Η ζωή στην κοινότητα αυτή ήταν γραφική. Κάθε πρωί το καλοκαίρι οι Ευρωπαίοι έμποροι ξεκινούσαν σε ομάδες για να κατέβουν στην πόλη από όπου επέστρεφαν το βράδυ. Οι οικογένειες τους, τους περίμεναν στους κήπους όπου τους υποδέχονταν για να ακούσουν τα νέα της ημέρας. Κάθε βράδυ συγκεντρώνονταν στην έπαυλη ενός πρόξενου ή ενός έμπορου και χόρευαν. Καμιά φορά οργάνωναν μικρές εκδρομές στα περίχωρα με τις άμαξες τους. Οι διασκεδάσεις ένωναν ανθρώπους που τους χώριζαν εθνικά μίση και συμφέροντα. Αυτή ήταν η «Χρυσή εποχή των εμπόρων» της Δύσεως στη Θεσσαλονίκη κατά το τέλος του 18ου αιώνα.
Ο πιο παλιός κάτοικος στο «Ουρεντζίκ» φαίνεται να ήταν ο Τζεκ Άμποτ, ο οποίος είχε δημιουργήσει μια επιχείρηση στην υδρόβια περιοχή μεταξύ Χορτιάτη και ασβεστοχωρίου, με πολλούς εργάτες, που εκτρέφανε βδέλλες για ιατρικούς σκοπούς και από την εξαγωγή αυτών στην Ευρώπη, απόκτησε μεγάλη περιουσία.
Το 1825 αγόρασε μια μεγάλη έκταση περίπου 60 στρεμμάτων, στα πρανή του βουνού της Αγίας Τριάδας και σε αυτήν με 600 εργάτες, δημιούργησε ένα θαυμάσιο κτήμα που ονομάστηκε στη συνέχεια, Urendjik που σημαίνει «μικρός παράδεισος». Χρειάστηκαν 5 χρόνια για το χτίσιμο των απαραίτητων κατοικιών που σε αυτά φιλοξενούσε πολλές προσωπικότητες και μεταξύ αυτών το 1858 τον Σουλτάνο Αμπτούλ Μετζίτ με το γιο του Χαμίτ. Υπάρχει η φήμη ότι ο Αμποτ αγόρασε όλα τα χαλιά της Θεσσαλονίκης, τα οποία έστρωσε από το Ρεζί (Βαρδάρη) έως το κτήμα για να περάσει ο Σουλτάνος με τη συνοδεία του.
Η μεγάλη χλιδή κράτησε μέχρι το 1876 ημερομηνία που οι Αμποτ έχασαν τον Ερρίκο, πρόξενο της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη, που σφαγιάστηκε μαζί με το Γάλλο πρόξενο Μουλέν στη Θεσσαλονίκη, από τον όχλο μαινόμενων Τούρκων. Από τότε ο μικρός παράδεισος και η κοιλάδα του Ουρεντζίκ σιγά-σιγά έσβησαν και σαν θλιβερή μαρτυρία, έμεινε το κτήμα του Τζέκη Αμποτ, που από χέρια σε χέρια κατέληξε ιδιοκτησία των σχολείων των Γάλλων Φρέρ, που το αγόρασαν το 1902.
Για τη αγορά αυτήν, υπήρχαν αντιδράσεις από τους κατοίκους του ασβεστοχωρίου. Χαρακτηριστικό είναι, μία επιστολή που έστειλε ο δημιουργηθείς το 1904 «Όμιλος Ευελπίδων ασβεστοχωρίου» στον τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αλέξανδρο, με σκοπό όπως έλεγε το ιδρυτικό του, να εμποδίσει τις ξένες προπαγάνδες και να προλάβει τον προσηλυτισμό «των απλοικότερων κατοίκων». Επισήμαινε τον κίνδυνο της αγοράς του «αγροκτήματος Τζέκη από τους Λαζαριστές» «και επειδή δε όντως ο Βουλγαρικός εχθρός ελλοχεύει άγρυπνoς πάντοτε και καραδοκών πάσα ευκαιρίαν, όπως υπεισέλθει είς το χωριόν μας, προς τον Βουλγαρικόν δε κίνδυνυνον, νέος κίνδυνος προστίθεται ημίν εκ της γειτνιάσεως και της ψευδογεωργικής, αλλά κυρίως προσηλυτιστικής σχολής των Φρέριδων, του τάγματος του Αγίου Παύλου, διά της αγοράς υπ’αυτών και της ιδρύσεως τοιαύτης σχολής εν’αυτώ, του ού μακράν του χωριού μας, αλλά πολύ εγγύς ευρισκομένου αυτού Ρούντζικίου της περιώνυμου ποτέ επαύλεως του ομογενούς Τζέκη!!»
Η επιστολή αυτή εστάλλη με ημερομηνία 26.6.1905.
Οι πρώτοι κάτοικοι στο κτήμα μετά την αγορά αυτού από τους Φρέρ, εικάζεται ότι ήταν κάποιες «αδελφές του Ελαίους» που έμεναν στη μονή Λαζαριστών που μέρος αυτής χρησιμοποιήθηκε σαν νοσοκομείο μετά από την άφιξη των συμμαχικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη, στην περίοδο του πρώτου Παγκόσμιου πολέμου. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι, οι αδελφές του Ελαίους, που πρωτοήλθαν στην Ελλάδα το 1855 πρόσφεραν πάρα πολλά στους κατατρεγμένους πρόσφυγες Έλληνες και ξένους από τη Σερβία και τη Βουλγαρία, με τη δημιουργία ορφανοτροφείων, Σχολείων και νοσοκομείων για παιδιά (Μωραιτόπουλος και Σχινάς) θύματα του πολέμου, στην περιοχή του Ζείτενλικ.
Το κτήμα του Τζέκη Αμποτ από το 1902 έως το 1968 οι Φρέρ το χρησιμοποιούσαν για καλοκαιρινές διακοπές και εκδρομές των μαθητών του Ελληνογαλλικου Κολεγίου ΔΕΛΑΣΑΛ που ήταν στην οδό Φράγκων.
Η περίοδος 1876 έως και το 1910 ήταν καταστρεπτική για το «ούρεντζικ» ή «Γιούρεντζικ». Ήταν η εποχή που έχασε την παραδεισένια και γήινη υπόσταση του. Όλα εξαφανίστηκαν στην περίοδο των πολέμων, γιατί έγινε πέρασμα και στέκι ληστών και Βουλγάρων Κομιτατζήδων. Και όχι μόνο αυτοί αλλά και η δημιουργία λατομείων και ασβεστοκαμίνων στην περίοδο της κατασκευής από το συμμαχικό στρατό, των δρόμων και των γεφυρών, για να κυκλοφορούν τα βαριά μηχανοκίνητα τους.
Το πρώτο λατομείο έγινε απέναντι από το Ψυχολογικό κέντρο, στον λόφο που έφερε την ονομασία «Λεμπέτ» που έφτανε, μέχρι το τσιφλίκι τότε, «Λεμπετάκι»σημερινή Νέα Ευκαρπία. Το όνομα «Λεμπέτ» είχε και η σημερινή Σταυρούπολη, όπως μαρτυρούν και οι ιστορικοί Μαραβελάκης και Βακαλόπουλος.
Το λατομείο αυτό, κατ’άλλους υπήρχε και στα προβυζαντινά χρόνια. Ο αγγλικός στρατός το χρησιμοποίησε στην περίοδο 1915-1918.
Το 1909 εμφανίστηκαν στο Ρετζίκι, οι πρώτοι κτηνοτρόφοι με τα κοπάδια των αιγοπροβάτων τους, προερχόμενοι από την περιοχή των Μεγάλων λιβαδιών του Πάικου, στην περίοδο του χειμώνα. Εδώ συναντούσαν έναν άνθρωπο που τον έλεγαν Μπαζάκα που ήταν επιστάτης του κτήματος Άμποτ και καταγόταν από το σημερινό Μελισσοχώρι, ο οποίος ασχολούταν και με την κηπευτική. Αυτός νοίκιαζε το κατάλυμα και τον χώρο για το ξεχειμώνιασμα των κοπαδιών τους.
Το 1914 εμφανίστηκαν στο Ρεντζίκι και οι πρώτες τέσσερις οικογένειες προσφύγων, που έχτισαν τα μικρά σπίτια τους και δημιούργησαν λαχανόκηπους και κάποια κοτέτσια.
Το 1922 οι οικογένειες των κτηνοτρόφων, εγκαταστάθηκαν μόνιμα και την ίδια χρονιά κατοχύρωσαν δικαιώματα για τις εκτάσεις που είχαν δημιουργήσει τους τόπους βοσκής για τα κοπάδια τους.
Το ευεργέτημα αυτό, προέκυψε από την θέση σε ισχύ του ενοικιοστασίου. Οι οικογένειες αυτές ήταν, οι, του Φράγκου του Περόντζη, του Μούζα, των Τζιτζιμίκα, Σαραμάντου, Σίβα, Σαμαρίνα και Νταβέλη. Στις οικογένειες αυτές, οφείλεται και η παράδοση, που διατηρούν και σήμερα ακόμη δύο εναπομείναντες, κτηνοτροφικές μονάδες. Οι οικογένειες του Μούζα και του Κουφοτάκη.
Ο πληθυσμός του οικισμού αυξήθηκε σημαντικά και διαφοροποιήθηκε με την εγκατάσταση στο Ρεντζίκι προσφύγων, που έγινε το 1925.
Τους πρόσφυγες εγκατέστησε η υπηρεσία εποικισμού με τη φροντίδα, που τους δόθηκε η δυνατότητα, να ανεγείρουν σπίτια και να αποκτήσουν κλήρο. Στο σύνολό τους οι πρόσφυγες, κατάγονταν από περιοχές της Μικράς Ασίας. Πόντιοι και Θρακιώτες δεν εγκαταστάθηκαν εδώ.
Η ζωή στην περίοδο αυτή, πολύ δύσκολη. Κάποιοι κατάφεραν να δημιουργήσουν σε μικρούς χώρους καλλιέργειες κηπευτικών, μικρά αμπέλια, λίγο σιτάρι και οικογενειακά πτηνοτροφεία για τις ανάγκες τους.
Σχολείο δεν υπήρχε, μόνο στο Ασβεστοχώρι και τα παιδιά τους, καθημερινά, με τα πόδια ή με κάποιο υποζύγιο ανηφόριζαν προς αυτό. Στο Ασβεστοχώρι πήγαιναν για να εκκλησιασθούν και οι μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, μέχρι και το 1946. Στον χρόνο αυτό, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι, με κάποιες δωρεές υλικών και προσωπική εργασία, αλλα και με υλικά κυρίως ξυλεία που είχαν εγκαταλείψει οι Γερμανοί κατακτητές στο φρούριο που είχαν πιο πάνω από την Αγία Τριάδα, κατάφεραν να τελειώσουν την Εκκλησία τους που την αφιέρωσαν στην Προστάτιδα Μητέρα Του Χριστού Παναγία, στην Κοίμησή της.
Πρωτοστάτησαν, στη μεταφορά των υλικών από το φρούριο, στο κτίσιμό της, στον
ευπρεπισμό της και γενικά στα όποια έξοδά της αποπεράτωσης, οι Πέτρος Μόραλης, Δημήτριος Μπίρδας, Κωνστ/νος Φράγκος, Χαράλαμπος Γιαννακίδης, Δημήτριος Πασχαλίδης, Νικήτας Πισσάς, Μιλτιάδης Κουκουλίδης, Χαράλαμπος Τζάβαλος, Ιωάννης Ιωαννίδης, Αρίστος Γεωργιάδης και αρκετοί άλλοι.
Η αύξηση του πληθυσμού
άρχισε να γίνεται αισθητή, με την εγκατάσταση από το 1960, των απομάχων των πολέμων 1ου και 2ου με τη δημιουργία του οικισμού των Παλαιών και Νέων Πολεμιστών, που τη ρυμοτόμηση του και οριοθέτηση του, βοήθησαν το 3ο Σώμα Στρατού, όπως και από τη Μ.Ο.Μ.Α. η διάνοιξη των δρόμων του οικισμού.
Το Ρεντζίκι, μέχρι το 1946 άνηκε διοικητικά στην κοινότητα Ασβεστοχωρίου και κατόπιν συμφωνίας αυτού, με την κοινότητα Συκέων, περιήλθε διοικητικά στις Συκιές, παρά την αντίδραση του Ρεντζικώτικου Λαού.
Το 1956 μετά από βανδαλισμούς των Τούρκων στην Κωνσταντινούπολη, κατά των Ελλήνων, με βασιλικό διάταγμα αποφασίστηκε δια νόμου η κατάργηση όλων των Τούρκικων τοπωνυμιών και το Ρεντζίκι μετονομάσθηκε σε συνοικισμό Πεύκων του Δήμου Συκέων.
Η συνεχιζόμενη αύξηση του πληθυσμού, λόγω του ότι ήταν ο κοντινότερος προς τη Θεσσαλονίκη οικισμός, σε συνδυασμό με την καθαρή του ατμόσφαιρα και με την οπτική αίσθηση του περιαστικού δάσους που και αυτό από «Καρά Λόφος» και Σέιχ-Σου μετονομάστηκε «Κέδρινος Λόφος», είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν τα προβλήματα βίωσης των κατοίκων του, που δεν μπορούσε να δώσει λύση ο Δήμος Συκέων.
Τότε κατάλαβαν όλοι, ότι έπρεπε να δημιουργήσουν ένα φορέα που θα τους εκπροσωπεί ¨΄οπου δεί¨ για την επίλυση των δημιουργηθέντων προβλημάτων.
Τον φορέα αυτόν, ονόμασαν δια του καταστατικού του, ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΕΥΚΩΝ.
Από τη δημιουργία του το 1975 άρχισε ένας πόλεμος….εκφράσεως αιτημάτων, με συνεχείς παρουσίες στον ,αφέντη Δήμο Συκέων, που με πολλές δεκάδες φορές επαναλαμβανόμενα αιτήματα, κατάντησε…φαιδρός και γραφικός, με καταγγελίες υποσχέσεις και ψέματα, που κράτησε 12 χρόνια, έως τον Οκτώβριο του 1992 που αποκτήσαμε με πολλούς αγώνες ίδια Κοινότητα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
